Materiał i technika. Rzeźba w granicie polerowanym i surowym. Artysta zestawia wysoki połysk (akcenty „organiczne”: powieki, fałdy, spirale) z łamaną, nieobrobioną skórą głazu, co wzmacnia napięcie między formą naturalną a rzeźbioną. Cięcia są prowadzone długim, płynnym ruchem, a ryflowania układają się w rytmy przypominające geologiczne laminacje lub muszlowe growth lines.
Obiekt jest wielotwarzowy: motyw maski/łuku powiekowego pojawia się sekwencyjnie, dzięki czemu rzeźbę „czyta się” w obrocie. Masa pozostaje zwarta, lecz rozczłonkowana seriami głębokich wrębów – to daje wrażenie oktokularnej czujności i pulsującego wnętrza.
Dominują emocje uspokojonej ekspresji: zamknięte oczy, miękkość linii, falowanie płaszczyzn. Poler tworzy lustrzane „stawy” światła, które ożywiają kamień i nadają mu niemal dermalny charakter.
Hybryda między portretem a pejzażem wewnętrznym. „Twarz” nie reprezentuje konkretu – jest symbolem skupienia/śnienia; fałdy przypominają zarówno muszlę, jak i fałdę skalną. To rzeźba o czasie geologicznym spotkanym z czasem ludzkiego oddechu.
Owalny głaz został opracowany w ruchu spiralnym: od dominującego, niemal „powiekowego” łuku w górnej partii forma schodzi kaskadą rytmicznych załamań i żłobień. Rzeźba jest wieloorientacyjna — działa w pionie i poziomie; po obrocie czyta się jak maska/łeb o zamkniętym oku, w pionie – jak zwarty tors organiczny.
Czerwony, drobnoziarnisty granit zestawiony jest w kontrastach: partie polerowane (wydobywające głębię barwy i migotanie uziarnienia) sąsiadują z fragmentami ciosu i szlifu pozostawionymi surowiej. Gęste ryflowania i sfazowania prowadzą światło, tworząc żywy rytm cieni — to „rysunek” prowadzony dłutem w twardym kamieniu.
Motywy muszlowe i fałdowe nadają pracy organiczny charakter; „oko” i „profil” są tylko sugerowane, przez co rzeźba balansuje między figuracją a abstrakcją. To przykład świadomego „czytania głazu” — artysta nie narzuca kształtu, lecz wydobywa go z zastanej bryły.
Nastrój skupienia i uwewnętrznienia (zamknięte „oko”, falowanie linii jak oddech) kieruje interpretację ku tematom snu, czuwania i pamięci materii. Spiralny ruch form przywodzi na myśl procesy geologiczne – kamień „pamięta” czas, a rzeźba tę pamięć artykułuje.
