Tadeusz Bronkiewicz pracuje z ciężarem i pamięcią materii. Sięga po granit, sjenit i piaskowiec, prowadząc konsekwentny dialog między tym, co naturalne, a tym, co rzeźbiarskie. Charakterystyczny jest kontrast: partie głęboko ryte i wypolerowane do czerni spotykają się z surową, łupaną skórą kamienia. Dzięki temu bryła „oddycha” – połysk łapie światło jak szkliwo, a mat wchłania cień, tworząc trójwymiarowe chiaroscuro.

Formy są biomorficzne i archetypiczne. Maskowe zarysy, rytmy przypominające fałdy skały, skrzydła czy muszle, nie naśladują natury, ale destylują ją do znaku. Asymetria i zdecydowane cięcia nadają kamieniom kierunek i energię, a respekt dla zastanego kształtu sprawia, że artysta pracuje z blokiem, a nie przeciw niemu.

Rzeźby Bronkiewicza dobrze czują się zarówno w galerii, jak i w plenerze. Na tle zieleni lub cegły ujawniają pełnię rysunku, zmieniając się wraz ze światłem dnia. To rzeźba oszczędna w środkach, lecz gęsta w znaczeniach — spotkanie geologii, gestu i światła.

Zobacz galerię  rzeźba-kamień